ADRODERE

ADRODERE

vox propria τῶ παραχαρακτῶν, potius τῶ παρατρώκτων, quos des Rogneurs de monoyes Galli dicunt. L. 1. Cod. Theodos. de Ponderat. Emptio venditioque solidorum, quos excidunt aut diminuunt aut (ut proprio verbo uter cupiditatis) adrodunt, tamquam leves eos vel

debiles nonnullos repudiantibus impeditur. Hinc de bello Monetariorum, sub Aureliano, verba faciens Victor, quod Eutropius vitiatis monetis dixit, Suidas, διαφθείραντες νόμισμα, reddit, quod nummariam notam corrosissent Ubi nummariam notam, dixit pro nunmus. Alii nummorum formam: Cato in Distich.

Dilige denari, sed parce dilige, formam.

Non tamen idem penitus, vitiare et corrodere pecuniam: Corrodere enim est exteriorem circulum adrodere; vitiare autem adulterare est: adeoque solâ adrosione seu corrosione ponderis quantitas minuebatur, absque mixtura vilioris metalli, quod fiebat, cum adulterabatur pecunia Sed nec soli παρατρῶκται nummos adrodunt et pondus im minuunt, verum ctiam aerugo id facit et num mos reddit leviores. Cassianus Monachus Collat 1. c. 22. Sive illa, quorum pondus ac pretium aerugo vanitatis arrodens exagio Seniorum adaequari non sinit, ut numismata levia atque damnosa, minusque pensantia recusemus. Idem c. 21. Si meriti eius pondus inanis imminuerit et arroserit gloria: Alibi quoque imminuere et arrodere coniungens. Hinc asperi nummi dicti, quos aerugo nondum adrosisset, in quibus character vetustatc obsoletus et evanidus non esset, sed integer et solide expressus appareret etc. Salmas. ad Vopiscum in Aureliano. c. 38. vide quoque infra Adulterare monetam, voce Moneta, it. Paracharaxima et Stegna.